Fahriye Abla

Ahmet Muhip Dıranas'ın şiirinden ilham alınarak çekilmiş 1984 yapımı filmdir. Fahriye'yi Müjde Ar, Fahriye'nin sevgilisi olan Mustafa'yı Tarık Tarcan canlandırmıştır.

Fahriye, babasının marangoz dükkanında çalışan Mustafa'ya aşıktır, ama ailesi Fahriye'yi yaşlı bir kuyumcuyla evlendirir. Evlendikten kısa bir süre sonra kocası Fahriye'yi, bakire olmadığı baba evine için geri getirir. Fahriye’yi evde artık zor günler beklemektedir.


Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,
Kapanırdı daha gün batmadan kapılar.
O afyon ruhu gibi baygın mahalleden
Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın, sen;
Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen
Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla
Ne şirin komşumuzdun sen, Fahriye Abla !

Eviniz kutu gibi bir küçücük evdi,
Sarmaşıklarla balkonu örtük bir evdi;
Güneşin batmasına yakın saatlerde
Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede;
Yaz kış yeşil bir saksı ıtır pencerede;
Bahçede akasyalar açardı baharda,
Ne şirin komşumuzdun sen, Fahriye Abla!

Önce upuzun, sonra kesik saçın vardı;
Tenin buğdaysı, boyun bir başak kadardı;
İçini gıdıklıyordu bütün erkeklerin
Altın bileziklerle dolu bileklerin,
Açılırdı rüzgârda kısa eteklerin;
Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla,
Ne çapkın komşumuzdun sen, Fahriye Abla!

Gönül verdin derlerdi o delikanlıya.
En sonunda varmışsın bir Erzincan' lıya.
Bilmem şimdi hâlâ o ilk kocanda mısın?
Hâlâ dağları karlı Erzincan'da mısın?
Bırak geçmiş günleri gönlüm hatırlasın;
Hâtırada kalan şey değişmez zamanla
Ne vefalı komşumuzdun sen, Fahriye Abla!