Arnavutluk'ta yaşanan bazı ilginç ve komik olaylar

Bir gün kafeye gittik. "Wireless var mı?" dedik, garson "Wireless yok trileçe var" diye yanıtladı. Daha önce wireless diye bir şey duymamış :)

Tanıdığımız bir hatun, ben "X ülkesinim Arnavutluk'taki büyükelçisiyle evleniyorum" diyerek X ülkesine taşındı. Bir kaç hafta sonra yolda karşılaştık, "ne oldu?" dedik. "Adam sahte büyükelçiymiş, gittiğimiz zaman tutuklandı" dedi.

Bir gün lokantada garson küçük bir dilim limon getirdi, ben "yarım limon istiyorum" dedim. Garson limon dilimini aldı, içeri gitti. Geldiğinde elinde yarım dilim limon vardı. Gitmiş, dilimi ikiye bölmüş gelmiş.

Bir gün bir arkadaş havaalanından çıkarken 90 günlük süreyi geçirdiği için ceza kesmek istiyorlar. Arkadaş parayı veriyor ve makbuz istiyor. Makbuz isteyince, polis "seni affettim" diyor ve parayı iade ediyor. Muhtemelen makbuzun nasıl kesildiğini bilmiyor :)

Bir gün polis üniformalı biri ben araba kullanırken el etti, durdurdu beni. Ben ruhsat falan soracak diye beklerken anladım ki bana otostop çekmiş. 10 dakika kadar birlikte yolculuk yaptık. Yol bitince adam benden 10 Euro borç istedi, zor indirdim arabadan :)

Wireless maceralarına devam. "Wireless var mı?" dedik, garson mayonez getirdi.

Bir havayolu şirketi uçuşlarını sık sık iptal ediyormuş. Bir gün şirketin genel müdürü ailesiyle bir yere gitmek için 6-7 bavul hazırlamış. Hep beraber havaalanına gitmişler. Bavulları indirmişler, kontuara yanaşmışlar. Havayolu elemanı "Efendim bugünkü uçuş iptal edildi" demiş. Genel müdür "Bana da mı haber vermiyorsunuz?" demiş ve ailesiyle beraber eve dönmüş.

Bir gün satılık ev almak için bir evi görmeye gittik. Evi gösterecek kişi büyük bir kibarlık yaptı, düğünde olmasına karşın arabaya atladı ve geldi. Düğünde biraz içmiş. Tam asansöre binerken arabasının anahtarı elinden kaydı ve asansör kabiniyle koridor zemini arasındaki boşluktan asansör kovasına düştü. Adamcağız asansör şirketinin elemanını ne zaman buldu, asansör kovasına ne zaman ulaştı, anahtarı ne zaman aldı bilmiyorum. Ama biz bu olaya bir süre güldük.

Gel zaman git zaman, evimizin mutfağını demonte şekilde binaya getirdik. Parçaları asansörle yukarı taşırken, yanyana 2 parçayı tek elle tuttuğumuzda parçalardan birisi kaydı ve aynı boşluktan asansör kovasına düştü. Bu da dostumuzun bizde ödünç kalan kahkahasıdır herhalde.

Voltaj regülatörü almak için bir dükkana gittim. Daha önce gittiğimde Arnavut bir satıcı vardı. Bu gidişimde dükkana bir girdim, Çinli bir adm tek başına oturmuş.
Diyaloğa bak;
-Do you speak English?
-No
(Burdan sonrasını Arnavutça konuştuk)
-Arnavutça konuşuyor musun?
-Biraz
-Bu regülatör kaç lek?
-29.000 Lek
-İki tane almak istiyorum. Ödemeyi bankadan yapmak istiyorum.
-Olmaz
-Neden?
-Git
(Diyalog burada bitti)

Küreselleşme, dünyayı bu hale getirdi. Az Arnavutça konuşan bir Çinli ile az Arnavutça konuşan bir Türk, regülatör pazarlığı yaptık.

Bir arkadaş bir gün trafik kurallarını ihlal eder. Trafik polisi bu arkadaşı durdurur. Arkadaş bahşiş vererek işi çözmeye çalışır. 1000 lek verir. Polis bunu çok bulur. 500 lek para üstü verir.

Aynı arkadaş bir gün taksiye biner. Taksiye binerken taksici sorar, "sakıncası yoksa arkadaşım da gelebilir mi?". Bizim arkadaş da "tamam" der. Gidilecek yere vardıklarında taksici 1000 lek ister. Arkadaş her zaman 500 lek ödediğimiz mesafeye bugün neden 1000 lek istediğini sorar. Yanıt efsanedir;
"Bugün 2 kişi çalıştık"

Bir gün ben taksiye bindim, her zaman 400 lek tutan yola taksici 600 lek isteyince "hadi polise gidelim" dedim, adam çıkardı polis kimliğini gösterdi. Meğer o dönemde taksicilerin çoğu ek iş olarak taksicilik yapan polislerden oluşuyormuş. Bir daha taksiye binmedim.

Geçen gün Eueopean Trade Center (ETC) isimli alış veriş merkezinin içerisinde bulunan Conad adlı süpermarkete gitmek üzere yola çıktık. Ben hala Arnavut kafasıyla düşünmediğimden diyorum ki, ETC açık saat 11'e kadar, Conad'dan ihtiyaçlarımızı alırız. O ne oğlum, bir baktım ki alışveriş merkezi açık ama Conad kapamış gitmiş. Ha ha, dedim doğru ya Arnavutluktayız. Bunlarda hiç öyle ince ayrıntılar yok. Kapamış gitmiş işte adam. Ama alışveriş merkezi açık, dükkanlar haricinde.

Tiran'da Blloku adlı bölgede bulunan çok güzel yapılmış ve bir hayli lüks gözüken bir bar var. Hiç gitmedim ama çok pahalı olduğunuda ayrıca düşünmekteyim. Neyse, her akşam önünden geçerken bakıyordum ben oraya, dün akşam bir baktım camına o koca pahalı malzemeli lüks bar A4 kağıdı ile yazı yazmış. Tatile gittik, dolayısıyla kapalıyız. Bu ne olum, yapmayın alışık değiliz böyle şeylere, haha adam kapatmış tatil nedeniyle koca barı gitmiş.

Yine dün akşam yürüyoruz, pat diye önümüze ufak bir bebek paytak paytak koşarcasına çıktı. Neyse baktım yola doğru devam ediyor tutayım dedim ebeveyni gelene kadar. Bir baktım annesi geldi hadi oğlum teşekkür et amcaya gidelim dedi Türkçe. Aa dedim Türkçe konuşuyorsunuz. Kadın bana ne desin; Sizin Türkçeniz bir hayli gitmiş konuşmaya konuşmaya. Diyemedim ona, ben Arnavutça bilmiyorum, günün her anında Türkçe konuşuyorum, Türkçe konuşamayacağım bir durum ortaya çıkarsa ki nadiren olur İngilizce hallediyorum. Güldüm devam ettim. Nereden çıkardın be kadın.

Bir gün kahve servisi yapıyorum. Müşterimiz Türk, yeni gelmiş Türkiye'den. Diyalog şu;

Müşteri: "Türkçeniz çok güzelmiş"
Ben: "Teşekkür ederim"
M: "Nerede öğrendiniz?"
B: "Türkiye'de"
M: "Kaç sene kaldınız?"
B: "35 sene"
M: "?!?!?!?!'
Masadaki diğerleri: "Arkadaş Türk"
M: "Haaaaa"

Az önce bir kafede garson kız ile anlaşmakta güçlük çekebileceğimi bildiğimden, doğrudan kafenin barında çalışan kızla konuşmak için zahmette bulunarak, sipariş vermeye ayaklarına kadar giderek şu diyaloğu yaşadım;

Ben: Merhaba
Kız: Merhaba
Ben: Bir deteinato çay istiyorum lütfen.
Kız: o ne?
Ben: hani kahveninin decafeinato'su varya buda çayın teinsizi.
Kız: anlamadım
Ben: teinsiz çay ya
Kız: o bizde yok ve ben ilk defa sizden duyuyorum
Ben: bir çay alayım lütfen...

Bir gün bahis kafeye girdik, ekranlara baktık. Bir maç oynanıyor, 79. dakika falan. Gol olur canlı bahisine 1'e 75 falan veriyor. Dedik bu fırsat kaçmaz. Daha 11 dakika var bitime. Deske gittik, bahsi oynadık, masaya döndük, oturduk. Oturur oturmaz hakem maçı bitirdi, iyi mi? 80. dakikada maç bitti. Tabi biz şoktayız. Sonradan öğrendik, o turnuvada maçlar kırkar dakikalık iki devre halinde seksen dakika oynanıyormuş. Buyur burdan yak.

Bundan bir kaç sene önceydi. O dönem şehir içi otobüs duraklarının yerleri ile ilgili hiç bir işaret yoktu. Herkes durakların yerlerini ezbere biliyordu. Şehirde fazla bir reklam tabelası da yok o aralar. Derken birisinin aklına geldi, şehrin her tarafına reklam için billboard koydular. Bu reklamların da otobüs duraklarıyla ilgisi yok.

Türkiye'de otobüs duraklarında billboard görmeye alışmış vatandaşlarımız Tiran'a geldiklerinde otobüse binmek için bu billboard'ların önlerinde bekliyorlardı. Doğal olarak otobüsler oralarda durmuyorlardı, bizim Türkler de durakta durduklarını zannetmenin verdiği güçle, şoförlere saydırıyorlar. Milletnbunlara bakıyor, "neden burda duruyor bunlar?" diye. Ne yalan söyleyeyim, ne zaman billboard görsem bunu hatırlayıp kahkahalarla gülüyorum.

Arnavutluk'a yeni geldiğim zamanlar, henüz internet çok yeni bir kavram. Benim internet projelerimden etkilenen birisi benle görüşmek için çaba harcıyor falan. Adamı kırmadım, zaten öyle çok g*tü kalkık birisi de değilim. Görüştük, kahve içtik. O gün bende uyduruk bir saç tıraşı var. Bir de espri olsun diye inek gibi "muuuuu" diye öten bir cep telefonum. Elemanla biraz sohbet ettik. "Benim de hayalim senin gibi başarılı internet projeleri yapabilmek" dedi, ayrıldık.

Bir kaç gün sonra tekrar buluştuk. Asamın telefonu çaldı, "muuuu" diye ötüyor. Ben şoktayım, ilk defa duyuyorum benim dışımda birisinin telefonuda. Sonra birden farkettim, adam saçları da aynı benim saçlarım gibi kestirmiş. O an jeton düştü bende, benim sitelerim gibi başarılı siteler yapmak için benim izimden gitmek istiyor. Bunun için de acilen saç tıraşımı ve telefon melodisink taklit etmiş. Aklımangeldikçe.gülerim.

Evin elektrik tesisatını yeniledik. Vidalamalar tamamlanınca elektrikçiye dedik ki "prizleri kontrol edelim bakalım, anormal bir şey olunca sigortalar atıyor mu?". "Kontrol benim işim değil" dedi, gitti.

Neyse, biz kendi kontrolümüzü yapalım dedik. Başladık kontrole. Bir prize geldik. Kaçak akım koruma rölesi atmıyor. Prizi açtık, baktık. Toprak bağlantısı yok. Adamı aradık. "Sen buna toprak bağlayı unutmuşsun" dedik. Ne dese beğenirsiniz? "Biliyorum. O prizde toprağı bağlayınca sigorta atıyor. O yüzden söktüm toprak bağlantısını."

Kendisine teşkkür ediyor, tez zamanda, yeni topraksız prizler bağlayıp, insanların hayatını tehlikeye sokamadan, meslekten yok olup gitmesini diliyoruz.

Acelemiz var, görüşmeye gireceğim, aç karnına girmek istemiyorum. Görüşme noktasına yakın bir lokantada Türk usta çalışıyor. Telefon ettim. "Abi bir tepsi kebabı hazırla bana" dedim. Maksat, gittiğimde hazır olsun.

Lokantaya vardım. Çok acelem var. Usta tepsi kebabını bulamıyor, filan. Tuhaf bir durum. Yemin ediyor. "Hazırladım, şuraya koydum" diye.

Lokantanın Arnavut sahibi yemiş bizim kebabı, iyi mi? Bakmış, gözüne hoş gelmiş. Müşteriye yenisini yaparlar nasıl olsa diye yemiş.

Lokantanın yemekleri güzel, ama paket servisi olup olmadığını bilmiyorum. Lokantaya gittim ve şu diyaloğu yaşadık;

-Paket servisiniz var mı?
-Var ama sadece Malboro

Adam arabayı satılığa çıkarmış. Telefon ediyoruz. Soruyoruz;
-Vites?
-5 ileri 1 geri.
-O değil, otomatik mi, manuel mi?
-Haaaa, onu bilmiyorum.

Bir gün orman yangını çıktı. İtfaiye yangının kendi kendine sönmesini bekledi. Biz de böylece yangının kendi kendine sönebildiğini öğrendik.

Bir gün muhalefet, iktidarı protesto etmek için açlık grevi yapıyor. Başbakanlığın karşısına çadırları falan kurmuşlar. Mayıs ayı geldi, çadırları toplayıp gittiler.

Aradan aylar geçti. Ekim ayında baktık çadırlar geri gelmiş. Meğersem açlık grevine yaz tatili için ara vermişler.

Her gün üç-beş kez yaptığımız gibi, bir gün yine bir kafeye gittik. Çeşitli villaların bahçe bakımını da yapan arkadaşım, kafenin bahçesinde gördüğü laleleri çok beğendi. "Ben de bunlardan bulayım, villaların bahçelerine ekeyim" diye aklından geçirdiğini söyledi.

Kafeden ayrıldıktan sonra, yaklaşık bir hafta boyunca, arkadaşım bu çiçekleri aramış, bulamamış. "Aynı kafeye gidelim, soralım nereden bulduklarını" dedi. Gittik.

Orada yaşanan diyalog.

Arkadaş: "Girişte, bahçede, solda gördüğüm laleleri çok beğendim. Bir haftadır arıyorum, hiç bir yerde bulamadım. Acaba siz bunları nereden bulduğuzu vana söyleyebilir misiniz?"

Kafe sahibi: "Tabi ki söylerim. Mezarlıktan."

Sekreteri belediye başkanının odasına girer;
-Efendim email geldi
-Dışarda yağmur yağıyor. Bekletmeyin, hemen alın içeri.