Modern ebeveynlerden çocuklarına konuşmalar

Bugün Facebook'ta bir yazı gördüm, daha da doğrusu şaka yollu yazılmış bir şey. Diyor ki "arkadaşın çocuğu her yaramazlık yaptığında annesinin ona uzun uzun modern anne konuşmaları yapmasından sıkılmış, "anne konuşacağına döv beni yeter artık" diyormuş.

Bayağı bir güldüm.

Ya arkadaş tamam işte çocuk yetiştirmede yeni yaklaşımlar, önceki nesillerin yaptıklarını yapmamalar filan iyi güzel hoş da, hepimiz bir gün bu çocukların dış dünya ile temas etmeye başlayacaklarının farkındayız değil mi?

Yani sizin evde onu el bebek, gül bebek büyütüp, ne bileyim efendim hiç sesinizi yükseltmeden, hatta bir adım öteye gideyim, kendinizi baskı altına alarak ve psikolojinizi bozma pahasına sesinizi alçak tutarak, kendinize hakim olarak konuşmalar yapmanız, gerçekten çocuğun yararına mı?

Bu çocuk evde yaramazlık yaptığında uzun ve yumuşak sesle yapılan konuşmalara alıştıktan sonra, dışarıda bir halt karıştırdığında, yoldan geçen biri ona "otur ulan yerine it oğlu it" dediğinde psikolojik vakaya dönüşmesini mi istiyorsunuz? Çocuk şoka girecek, neden? "Bana bağırdılar..."

Yani tamam insanların bağırması, kaba davranması iyi bir şey değil, desteklemiyoruz da, bu gerçek yokmuş gibi davranacak kadar gözlerimizi kapatmaya da gerek yok. Kimseye rol yaparak da, çocuğu dışarıdaki kötü dünyaya hazırlamak için bağırsın çağırsın, azarlasın da demiyoruz. Ama çocuğunuz bazen çizgiyi aştığında ya da tepenizi attırdığında ona bağırmamak için de kendinizi bu kadar kasmaya, sıkmaya gerek yok. Doğal olun yeter. Eğer tartıştığınızda kocanıza bağırıyorsanız ama sonra çocuğunuzun hiçbir hareketinde bağırmıyorsanız, bence bu hastalıklı bir durum.